Czy aby móc określić wysokość odliczenia podatku od sprzedaży na podstawie zużycia nabytych towarów i usług („proporcjonalnie do rzeczywistego zużycia”), wystarczy, że zastosowanie tej metody prowadzi do dokładniejszego niż obliczenie proporcjonalne do obrotu opodatkowanego podatkiem obrotowym („stosunek proporcjonalności do obrotu”)? Sąd Najwyższy nie orzeka.
Zainteresowaną stroną jest jednostka fiskalna do celów podatku obrotowego składająca się z dwóch grup przedsiębiorstw, z których każda prowadzi działalność bankową. Niniejsze postępowanie dotyczy jednej z tych grup. Grupa świadczy zarówno usługi opodatkowane VAT, jak i zwolnione z VAT. Wszystkie towary i usługi nabywane przez grupę są wykorzystywane zarówno do usług podlegających opodatkowaniu, jak i zwolnionych.
Co do zasady odliczeniu podlega jedynie podatek obrotowy naliczony od towarów i usług wykorzystywanych w ramach dostaw podlegających opodatkowaniu. W przypadku mieszanego wykorzystania (do świadczeń opodatkowanych i zwolnionych) towarów i usług, podstawową zasadą jest to, że przedsiębiorca oblicza część podlegającą odliczeniu podatku obrotowego na podstawie stosunku między obrotem z jego opodatkowanych świadczeń a łączną obrotu ze wszystkich jego występów („stosunek proporcjonalny do obrotu”). Jeżeli jest prawdopodobne, że rzeczywiste wykorzystanie towarów i usług jako całość różni się od wskaźnika obrotu, można odstąpić od tej głównej zasady i zamiast niej zastosować „proporcjonalność do faktycznego wykorzystania”.
Zainteresowany chciał ustalić wielkość odliczenia podatku od sprzedaży na podstawie faktycznego wykorzystania zakupionych towarów i usług. Określił to zastosowanie na podstawie biznesowej analizy ekonomicznej rentowności produktu.
Orzeczenie Sądu Najwyższego
W przeciwieństwie do Sądu Apelacyjnego Sąd Najwyższy orzekł, że dla zastosowania proporcjonalności według rzeczywistego zużycia nie wystarczy, aby obliczenie wielkości odliczenia podatku obrotowego prowadziło do dokładniejszego wyniku niż obliczenie według do proporcjonalności do obrotów. Aby móc określić podlegającą odliczeniu część podatku naliczonego za mieszane towary i usługi używane, w drodze odstępstwa od stosunku proporcjonalności do obrotu, na podstawie rzeczywistego wykorzystania tych towarów i usług, określenie tego rzeczywistego wykorzystania musi opierać się na obiektywnych i dokładnie określonych danych. Dane te muszą umożliwiać obiektywne i dokładne określenie rzeczywistego wykorzystania. Orzecznictwo Trybunału Sprawiedliwości Unii Europejskiej nie narzuca odmiennego wniosku.
Jeśli przedsiębiorca chce stosować proporcjonalnie do rzeczywistego zużycia, musi wziąć pod uwagę wszystkie mieszane towary i usługi używane. W przypadku jedności fiskalnej oznacza to, że należy wziąć pod uwagę wszystkie towary i usługi o mieszanym przeznaczeniu z całej jedności fiskalnej. Jednak Sekretarz Stanu ds. Finansów zatwierdził w tzw. rozporządzeniu bankowym, że zasady ustalania odliczenia podatku od sprzedaży/naliczonego od towarów i usług o mieszanym przeznaczeniu stosuje się do poszczególnych działalności bankowych w ramach jedności fiskalnej. Grupą zainteresowanych jest taka odrębna spółka bankowa. Zainteresowana strona nie wzięła jednak pod uwagę wszystkich kosztów wszystkich przedsiębiorstw w grupie przy obliczaniu proporcjonalności zgodnie z faktycznym wykorzystaniem grupy. Już choćby z tego powodu zdaniem Sądu Najwyższego nie ma podstaw do odstąpienia od naczelnej zasady, że podatek obrotowy odlicza się według proporcji do obrotu.
Wyrok Sądu Najwyższego oznacza, że Sekretarz Stanu ds. Finansów ma rację i że Sąd Najwyższy potwierdza orzeczenie sądu.
https://www.nextens.nl/fiscaal-nieuws/fiscale-vak/aftrek-btw-conform-werkelijk-gebruik/